27/02/2020
Een klein beetje feest!
We zeggen tegen onze kinderen dat ze met hun hart moeten kiezen en niet met hun verstand. Ze moeten iets kiezen dat ze later écht graag willen doen, ze zullen het nog lang genoeg moeten doen!
Via vrienden zijn we in contact gekomen met de organisatie “Compagnons du devoir”. Een “school” waar de leerlingen alles al doende leren. Natuurlijk hebben ze wel wat theorie, maar het grootste deel van hun tijd spenderen ze door stages te doen. Het groepsgevoel is enorm sterk! Iedereen respecteert iedereen, er is niemand meer dan een andere, iedereen is beleefd en helpt een ander als die erom vraagt. De jongere garde gaat in de leer bij de mannen/vrouwen die er al langer zijn… Ze bieden verschillende opleidingen aan: van mecanicien tot bakker, van houtbewerker tot leerlooier, van loodgieter tot tonnenmaker… Alle ambachten zijn mogelijk!
Siebren ging naar de opendeurdag eind januari en kwam vastberaden terug: “dat is de school waar ik naartoe wil gaan!”. We waren zelf ook wel overtuigd van de visie van deze opleiding, maar wij hadden begrepen dat er maar een beperkt aantal nieuwe studenten werd toegelaten. Dus als goede ouder ga je toch ook nog op zoek naar scholen waar er op een klassieke manier wordt lesgegeven… Oh ja, Siebren gaat voor houtbewerking (menuisier), in de voetsporen van voke!
We gingen dan ook naar een opendeurdag van zo’n ‘klassieke’ school. We waren de poort nog niet binnen en mijn buikgevoel zei al “nee”… We hebben de houtafdeling bezocht, de machines wat bekeken, de leerlingen laten vertellen wat zij deden op school, hoeveel uur atelier ze hadden… na een kwartier stonden we terug buiten. Nu wist Siebren het wel heel zeker… “Ik ga bij de Compagnons!”.
Tja, maar om daar toegelaten te worden, moeten er eerst een paar testen gedaan worden en er was ook een persoonlijk gesprek met de “prévôt” (het hoofd van het centrum) Gisterennamiddag was het zijn moment. Hij vertrok met Wim richting Perigeux, toch anderhalf uur van bij ons. Ik bleef achter en keek ieder half uur op mijn horloge… Rond 17h45 mocht Siebren pas binnen voor zijn gesprek… Amai, ik had gedacht dat ze al naar huis aan het komen waren, tegen 19h aan tafel hier… Een dik half uur later kreeg ik bericht dat ze huiswaarts gekeerd waren… Nu weet ik wel dat inschrijven hier in Frankrijk pas in juni wordt gedaan en dat je eigenlijk best in een aantal scholen tegelijkertijd kan inschrijven om zeker een plaats te hebben, maar een beetje info in een berichtje had toch fijn geweest… Maar goed, om 20h00 waren ze thuis en begon Siebren zijn relaas… Zijn ogen blonken zoals de schittering op water als de zon erop schijnt, hij kon zijn glimlach niet verbergen… Hij was al ineens aangenomen! Hij wordt Compagnon! Zijn droom kan beginnen in september!!!! Wij ook opgelucht dat hij is toegelaten, een beetje rust in de ziel, maar ineens komt dan het besef…verdorie… hij gaat voor 8 weken van huis zijn…. heel even terug en dan weer 8 weken weg… ZUCHT… Loslaten noemt dat!
De Compagnons du devoir et le tour de France…
2 jaar “apprenti”, leerjongen. Daarna 5 jaar tour de France met 1 jaar in het buitenland. Tour de France wil zeggen dat ze over heel Frankrijk gaan zwerven, ze kunnen verblijven in andere “scholen” van de compagnons in Frankrijk en van daaruit hun stages doen. Siebren gaat dus over heel Frankrijk verschillende technieken houtbewerking kunnen leren, want in het zuiden werken ze bv met andere technieken dan in het noorden… Hij gaat dus een werkende globetrotter worden… Het laatste jaar mag hij een stageplaats zoeken in het buitenland… ik ben benieuwd waar hij voor gaat kiezen… Vanaf het begin van zijn studies, stages wordt hij al betaald en kan hij beginnen sparen voor later… Hoe goed is dat!
Als je geïnteresseerd bent in nog meer video’s… youtube staat vol…